İlkokul üçüncü sınıftı sanırım. Hayat bilgisi dersine beş dakika kala malüm teneffüs  saatlerinde isimsiz korkularımız  devam  ediyordu  yine. Konuşulan değil de önemli olan konuşanlardı o sıra. Kara tahtaya beyaz bir tebeşir  ile  kara leke  gibi  yazıldı isimlerimiz, konuşanlar  diye yazılan kocaman bir başlığın altına. Bütün oğlanların aynı kıza, bütün kızların da aynı oğlana aşık olduğu o şahane ortamda Ali Ayşe’yi sevmiyordu o gün. Ali’nin tek suçu, Ayşe ile konuşmaktı sadece. İlkokulun ilk gammazlık kokan yıllarında rütbelerimiz isimlerimizin yanına aldığımız  çarpılardan belliyken   Ali  ile  benim adım  her  ders tahtada yer  alırdı. Bir gün bıkmış olacağım ki en arka  sıradan  el kaldırıp

-Nefes almak serbest mi öğretmenim diye  sormadan geçemeyen bendeniz  bi  temiz  kötek yemiştim tabii.   Konuşanların tahtaya yazıldığı bir ülkede,  düşünenleri  hapislere  atıp eziyet edeceklerini   ve  en çok adalet  diyenlerin   buna, sınıf başkanlarına  uyarcasına  susacağını bilmiyordum henüz. Minicik yüreğimden  trenler ,şehirler  ,kuşlar  geçiyordu    ve ben  sesli bir selam veremiyordum . Çünkü susmak siyasi olarak boyun eğmek, sosyal olarak efendilik, bilimsel olarak   kabullenmekti. Ortada  bir  engizisyon  mahkemesi, giyotinle  kesilen düşünceler ve  en geçerli kitleye  uymamızı  bekleyen  absürd  bir  tiyatro  vardı  aslında . Her  susma ülke  batınca  ekonomist olmak, deprem olunca  jeolog olmak içindi .Kusamadığı sözcüklerden zehirlenen insanlar  tanımaktı en büyük  ödevimiz.  Ve  tek şahitliğimiz  ‘Düşünüyorum öyleyse  varım’ diyen Descartes  amcaya inat   yok olduğumuzu  kanıtlamak. Söz gümüşse sükut altındı. Konuşmayın olsun bitsindi. Hele  hele  düşünmek  zaten boşverin  gitsindi. Sevmek mi haşa ! Hangi kalem yazsa kırılsındı bitsindi.

Vox populi ,vox  dei .Halkın sesi ,Hakkın sesi  iken  ne de  güzeldi  susmak !