Ben mi?

Mahalle  kedilerine dağıtmak için mutfaktan çaldığı reçelli ekmeklerin kırıntısı yanağına yapışmış,bayram  yerinde  kaybolmuş,göz çukurları   taştı   taşacak  yaşlarla  dolu,yaramazlığının cezasını  çekmeye  hazır  sümüklü  bir  kız  çocuğuydum belki de.

Gülüşüyle  mutluluğun alfabesini   yazmaya   çalışan  ,kalbinde  hoyrat   yaraları  olan kendine uzak  sana  aşık bir  kız çocuğu

Tırnaklarının içinde  hep bir mücadele  çamuru, buzdan heykel   yapmasını bekleyen bir   drama  ve o  drama  içerisinde umutlarının  başrolünde  oynamayı   tercih eden bir kız çocuğu

Olur olmadık şeylere  sevinen   arkası yarın tadında   olan hüzünleri bile  bir papatya tanesinde  biriktiren  çocuk

Hala  seksek  oynamanın tadını  hiçbir şeye  değişmeyen,kimse  görmesin diye  kuytu bir köşede    hala düşmeye  çalışan ama bu defa ağlamayan bir çocuk

Ya da  Harran’da  bir  çocuk gelin gözleri mahzun ,umutları  savruk.Diyarbakır’da dört başı  hasret  bir  cumartesi  annesi,elimde  kına ,başımda yaşmak .Ama  heyhat  fırtınalar  kopsa da  içinde sırtında küfesi ,gözünde  sürmesi  ile  gezen  bir çocuk

Kendi saklambacında  ebe,çıkmazında  sokak,elinde  çocuk   gelinim ben diyen bir  yüzük.Hangi oyununun yarım kaldığını bilmeyen   masum bir çocuk.

Orta Anadolu’da bilinmezlere  gebeyken meskenleri yuva yapan fedakar bir çocuk ya  da  atalardan gelip,torunlara doğru karanlıkta giden ,batsın bu dünya düzeni diyemeyecek kadar naif  ve yalnız bir çocuk

Dünya onunla güzeldi

Bir serzenişti çığlığı

Kalabalıklığı yalnızlık

Sevdası   doruktu

Yokluğu ise  her  daim soğuk

Çocuk kadındı

Kadın aslında  çocuktu

Ben bu satırları yazarken  İrem   sınırda  bir kiraz bahçesinde gözleri mahzun ırgatlık yapıyordu.Almışlar babasını İrem’in ,kendi  karanlıklarına  mahkum etmişler.İrem  o günden  sonra büyümeye  mahkum edilmiş bir  çocuk oluvermiş.Büyümeye mahkum edilmiş bir çocuk!Bozkır    vadilerde  umutları  kemirenler ise  hep varolmuş  varolacakmış belki de.

Herşeyi  alırsın  ama gülüşleri  asla!  Bir  umut  gider  binlerce  umut  yeşerir bizde.Bir  gün İremler   kardeşlik  türküleri  söyleyecek  benim ülkemde  ve hikayelerin kadın  kahramanları  şiirlerdeki gibi kalacak

kadınlar ve kızlar,
dişil ve doğurgan,
duygusal ve duyarlı olan.
eril olmayan yani,
fethetmeyi değil fethedilmeyi bekleyen kale, daima.
gecenin karanlık koynunda kapılarını açan kent,en fazla
en fazla bir sandalı koynuna alan deniz.
durağan
ve çaresiz
ve lekesiz
ve temiz tertemiz.