Nuran Zincircioğlu

Nuran Zincircioğlu

Ahde Vefa


                                                              AHDE  VEFA

       

       

             Vefasızlığın  kol  gezdiği  günümüzde  menfaatlerin, çıkar  ilişkilerinin,

entrikaların,çoğu şeyin  sanal olduğu  bir  ortamda ve en önemlisi vefasızların

prim yaptığı bu  devirde vefadan  söz  etmenin  tam  zamanı  diye  

düşünüyorum.

         Aslında vefayı hayat felsefesi yapmamız gerekir.

         Vefa kelimesi derin anlamlar içerir,geniş kapsamlıdır.

        Kelime  anlamı  sevgide  sebat, sevgi  bağlılığı, görülen  iyilikleri  

unutmama, iyilikte  bulunanlara  misliyle veya daha  güzeliyle  karşılık  

vermeye  devam  etme.

         Vefa bir çok duyguyu bir arada barındırır.

         Sevgi, saygı, merhamet, şefkat, sabır, fedakarlık, önemseme,

kadir-kıymetbilme, hoşgörü, tatlı dil güler yüz, sadakat, güven, heyecan,

hüzün ve  en önemlisi de paylaşımdır.

        Vefalı  olma  dostlukları  artırır, yalnızlıktan  kurtarır,  hayata  bağlar,

yaşam  sevincidir.

       Kısaca  mutlulukta  diyebiliriz.

       Vefa  her  şeye  lazım, dertlere  deva  ilaç  gibi...

       Aileye,  eşe  dosta, akrabaya, arkadaşa, çevreye, insanlığa...

       Hayvanlarda, bitkilerde  ve  hatta  eşyalarda, kıyafetlerde  bile vefa 

örneklerini görebiliriz.

       Hep  söylenir  en  vefalı  dost  köpektir.

       Çoğu  hayvanlar  içinde  geçerlidir  vefa.

       Her  ne  kadar  toplumda  kadir  kıymet  bilmez  insanların  sayısı  bir  

hayli  fazla olsa da genel  olarak  insanlar kendilerine  yapılan  iyiliği  

unutmazlar.

        Yapılan  iyilik  yapan  için  belki  önemli  değildir  ama  iyilik  yapılan  insan  için

çok   önemlidir  ve  hiç  bir zaman  aklından çıkmaz.

     

       Vefa nedir, bilir misin?

       Vefâ;  arkanda  bıraktığını,  giderken  yaktığını  yabana  atmamandır.

       Vefâ;  dostluğun  asaletine,  bir  dua  sonrası  verilen  sözlere,  hayallere  

ihanet katmamandır.

       Vefâ;  ötelerin  sonsuz  mükafatı  karşısında,  cehennemi  hafife  almaman,

ulvi güzellikleri dünyaya  satmamandır.

 

                                                                                                         (Hz. Mevlana)                                                                                                                                                                                                                                                                                 

         Vefa  hepimizin  yüreğinde  hissettiği   ulvi  bir  borçtur, ödenmesi  gereken.  

Kredi  kartı  borcuna  benzemez.

           Kalmasa  da  günümüzde  kredi  kartı  borcu  kadar  önemi,  önemlidir  

vefa  borcu.  

           Gönül  borcudur  çünkü.      

           Kalbinden çıkar, en derinlerinden.

           Küçücük bir söz, bir iyilik unutulmaz vefa için, hatalar affedilir, gerekirse

uğruna canlar  verilir gözünü bile kırpmadan.

           

               Hz. Ömer  arkadaşlarıyla  sohbet  ederken,  huzura  üç  genç  girerler.

    Derler ki:

            - Ey  halife,  bu  aramızdaki  arkadaş  bizim  babamızı  öldürdü.

Ne gerekiyorsa lütfen yerine  getirin.

     Bu  söz  üzerine Hz. Ömer suçlanan gence dönerek:

      - Söyledikleri  doğru  mu  diye  sorar. 

        Suçlanan  genç der ki :

      - Evet  doğru.  Bu  söz  üzerine  Hz. Ömer  “anlat  bakalım  nasıl  oldu”  

diye  sorar.  

     Genç anlatmaya başlar:

      - Ben  bulunduğum  kasabada  hâli  vakti  yerinde  olan  bir  insanım.  

Ailemle  beraber  gezmeye  çıktık. 

      Kader,  bizi  arkadaşların  bulunduğu  yere  getirdi. Affedersiniz  

hayvanlarımın  arasında bir  güzel  atım  var ki,dönen  bir  defa  daha  

bakıyor. Hayvana  ne  yaptıysam  bu  arkadaşların  bahçesinden  

meyve  koparmasına  engel olamadım. Arkadaşların  babası

içerden  hışımla  çıktı  atıma  bir taş attı,  atım  oracıkta  öldü.

 

      "Nefsime bu durum ağır  geldi, ben de bir  taş attım, adam  öldü.

Kaçmak istedim, fakat arkadaşlar beni yakaladı. Durum  bundan ibaret” dedi. 

            Hz Ömer:  

       -Söyleyecek  bir  şey  yok.  Bu  suçun  cezası  idam. Üstelik  suçunu  da  

kabul  ettin dedi. 

       Bu  sözden  sonra  delikanlı  söz  alarak:

       - Efendim  bir  özrüm  var,  diyerek   konuşmaya  başladı:

       - Ben  memleketinde  zengin  bir  insanım.  Babam,  rahmetli  olmadan  bana  

epey  bir altın  bıraktı. Gelirken kardeşim  küçük  olduğu  için  saklamak  zorunda  

kaldım. Şimdi siz bu cezayı infaz ederseniz yetimin  hakkını zayi  ettiğiniz için 

Allah(cc) indinde sorumlu olursunuz.

         Bana 3 gün  izin verirseniz  ben  emaneti  kardeşime teslim  eder  gelirim,  bu

3 gün içinde yerime  birini  bulurum, der. 

        Hz. Ömer der ki:

         - Bu  topluluğa  yabancı  birisin,  senin  yerine  kim  kalır  ki? Sözün  burasında  

genç  adam  ortama  bir  göz atar,  der ki:

         - Bu  zat  benim  yerime  kalır.  O zat Hz. Peygamber Efendimizin (sav) en  iyi  

arkadaşlarından, Amr Ibni As’ dan  başkası  değildir. 

           Hz. Ömer Amr’a dönerek:

         - Ey Amr!  Delikanlıyı  duydun, der. O  büyük sahabe:

         - Evet,  ben  kefilim, der  ve  genç  adam  serbest  bırakılır. Üçüncü  günün

sonunda vakit  dolmak  üzere  ama gençten  bir  haber  yoktur. Medine’nin  ileri

gelenleri  Hz. Ömer’e çıkarak gencin  gelmeyeceği,  dolayısıyla  Amr Ibni  As’a

verilecek  idam  yerine  maktulün  diyetini vermeyi  teklif  ederler,  fakat  

gençler  razı  olmaz  ve: 

            “Babamızın kanı yerde kalsın istemiyoruz” derler.

      Hz. Ömer kendinden beklenen cevabı verir der ki:

     - Bu  kefil  babam  olsa  fark  etmez  cezayı  infaz  ederim.

      Hz  Amr  İbni  As  ise  tam  bir  teslimiyet  içerisinde der ki:

      - Biz de sözümün arkasındayız. Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve

insanların arasından genç görünür.

         Hz. Ömer gence dönerek der ki:

    - Evladım gelmeme gibi önemli bir nedenin vardı neden geldin?

   Genç vakurla başını kaldırır ve;

      - ‘AHDE VEFASIZLIK ETTİ’  demeyesiniz  diye  geldim,  der.  

        Hz. Ömer başını bu  defa  çevirir ve  Amr  İbni  As’a  der ki:

       - Ey  Amr, sen  bu  delikanlıyı  tanımıyorsun.  Nasıl  oldu  onun  yerine  

kefil  oldun?

         Amr  İbni  As,  vakurla  kanımızı  donduracak  bir  cevap  verir:

       - Bu  kadar  insanın  içerisinden  beni  seçti.  ‘İNSANLIK ÖLDÜ’  

dedirtmemek  için  kabul ettim, der.

        Sıra  gençlere  gelir.  Derler ki:

        - Biz bu davadan vazgeçiyoruz.

          Bu sözün üzerine Hz Ömer:

        - Biraz  evvel  “babamızın  kanı  yerde  kalmasın”  diyordunuz. Ne  oldu  da

 vazgeçiyorsunuz,  der.

       Gençlerin  cevabı  da  dehşetlidir:

           - MERHAMETLİ İNSAN KALMADI’  demeyesiniz  diye…

        Asil bir duygudur vefa...

           Yaradana  duyulur,  dosta  duyulur,  seni  yetiştiren  topluma,  

geçmişine  duyulur. Bu asil his  de,  dostluk gibi,  sevgi  gibi, hatır  gibi

geçmişin  tozlu  raflarında  yerini  almaya  hazırlanıyor..

          Mevlana'nın  bu  güzel  sözü ve  Hz Ömer'in  kıssası  ile  tekrardan  

hatırlatmak  istedim.

         Hepimizin  bizi  insan olmakla şereflendiren  Yaradanına,  bizi  

yetiştiren  toplumuna, tarihine, atalarına,  milletine  ve dostlarına  

vefa borcu  vardır, unutulmamalıdır...

                                                                                            

 

               NURAN  ZİNCİRCİOĞLU TÜYSÜZ

                                   

                       Sevgiyle  ve  vefayla kalın.

 

 

                                                                                              18 08 2015

 

 

 

Önceki ve Sonraki Yazılar

YAZIYA YORUM KAT

UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
4 Yorum